Buti na lang PINOY ako :)

Madami na rin akong mga naging personal encounter sa inaraw araw kong pagsakay ng MRT. Naranasan kong maipit, maapakan ang paa at masugatan, maitulak, mabastos at mahipuan, at ang pinaka grabe sa lahat ay ang mismong mahulog ang kaliwang paa ko sa awang sa pagitan ng train at platform ng station. Subalit sa kabila ng lahat mas gugustuhin ko pa ding mgMRT kesa bumiyahe ng bus papasok sa aking pinagtatrabahuan, marahil dahil bukod sa makakaiwas ako sa traffic ay isa ito sa nagbibigay kahulugan sa pagiging isang pinoy, ang mga pang araw na kakaibang experience na meron dito. Isa sa pinaka hindi ko makakalimutang experience ay nang minsang sakay ako ng last trip ng MRT pauwe galing sa ginanap na christmas party sa aking pinagtatrabahuan. Habang ako'y nakaupo ay naagaw ng isang babaeng may karga kargang bata ang aking atensyon. Malakas ang pag iyak ng bata at napansin ko din n maging ang babaeng may hawak sa kanya (hindi ko lang sigurado kung mag ina sila sapagkat medyo bata pa ang babae)ay umiiyak din, ibibigay ko sana ang upuan ko sa kanya ng biglang tumayo ang isang lalake sa tabi ko at nagoffer ng sariling upuan nya. Kahit nakaupo na sila pareho ay patuloy pa din ang pag iyak ng bata, sapat na para makuha ang atensyon ng ilan sa mga pasahero na naroon. Nagugutom ang bata, yun ang naiisip kong tanging dahilan ng sobrang pag iyak ng bata. Nakakalungkot dahil sa pagkakataong iyon ay wala akong maibigay na tulong, bigla ko tuloy naisip na sana meron akong kahit biskwit man lang sa bag ko. Patuloy ang pag iyak ng bata, marahil kong nakakapagsalita lang sya ay sasabihin nyang gutom na gutom na sya. Sinubukan  kong aliwin ang bata sa pamamagitan ng pamaypay na hawak ko subalit hindi iyon nakatulong. Ganundin ay patuloy ang pag iyak ng babaeng may tangan sa kanya. Maya-maya pa ay may isang pasaherong naglakas loob sabihing nagugutom ang bata pero nadinig ko nalang na bumulong ang babae para sabihin sa bata na wala silang dalang gatas. Tila naantig ang kaloobang ng isang matandang lalakeng naroon. Nagtanong sya kung kumakaen na daw ba ng biskwit ang bata, subalit walang kibo ang babaeng may karga dito. Inabot ng matandang lalake ang isang cupcake sa bata at sa kabila ng musmos na pag iisip nito ay nalaman nya agad na pagkain na ang tangan tangan nya. Hindi umiimik ang babae at patuloy pa din ito sa pag iyak kung kayat ako na mismo ang nagbukas sa pagkaing hawak-hawak na ng bata. Sobrang naantig ang puso ko habang nakikita ko kung ganu kagutom ang bata habang ito ay aking sinusubuan. Subalit ang mas higit na nakakuha ng aking atensyon ay nang ang ilan sa mga pasaherong naroon ay isa isang nag abot ng pera sa babae, pakiramdam ko tuloy para akong nanunood ng programa ni willie. Pero iba pala yung pakiramdam kapag nakikita mo mismo ang ganung senario.

Marami sa panahon ngayon ang mga Pilipinong ng dahil na rin sa kahirapaan ay natutong manggulang at manloko ng kapwa. Sa pangyayareng iyon totoo man o drama lang ang ginawa ng babae para makakuha ng atensyon at malimusan ng kahit kaunting tulong, masasabi ko pa din na wala talagang katulad ang PINOY sa mga tulad nitong pagkakataon, laging handa tumulong saan man mapadpad at tawagin ng pagkakataon at isa ito sa mga dahilan kung bakit proud akong maging PINOY. Madami mang negatibong bagay ang makikita at nangyayare sa araw araw ng pagiging Pinoy natin, hindi pa rin kayang tumbasan ang kabutihan na meron sa puso ng bawat isa. BUTI NA LANG PINOY AKO.. :)