Tatlong lingo na lamang ang aking titiisin at masisilayan ko nang muli ang aking mga mahal sa buhay. Inip na inip na ako dito subalit kailangan kong gawin ang lahat ng ito para na rin sa aking pamilya. Mahal ko sila kung kaya’t ayaw kong nakikita silang nagtitiis sa kahirapan. Bagamat napakalungkot ang mamuhay ng malayo sa kanila ito ay pilit kong kinakaya. Ang bawat araw ay mabilis na lumilipas sa tuwing sila ay aking naaalala. Ang isang pagtitis ay natutumbasan naman sa lakin ng aking kinikita. Nakatutuwang isipin na labis ang kanilang kaligayahan sa tuwing ako’y umuuwi na maraming dala-dala mula sa iba’t-ibang bansang aming dinadaungan. Lahat ng hirap at pagtitiis ay dagling napapawisa tuwing nasisilayan ko ang matatamis na ngiti ng aking anak. Napaka sarap sa pakiramdam, kaya nga’t nasasabik na ako sa aking pag-uwi.
Ito ang damdamin na pilit na naglalaro sa aking puso’t isipan habang ako’y hindi dalawin ng antok sa mg sandaling ito. Tinapunan ko ng tingin ang ilan sa aking mga kasamahan na mahimbing na natutulog dala marahil ng matinding pagod sa buong araw ng aming pagtatrabaho. Mababakas sa kanilang ,ga mukha ang pangngulila at hirap ng kalooban. Mgkakaiba man kami ng lahing pinagmulan subalit magkakatulad ang aming hangarin sa pagpasok sa trabahong ito, ang kagustuhang maiahon sa kahirapan an gaming mga pamlya. Tila masama ang panahon sa mga sandaling ito. Mula sa aking kabina any dinig na dinig ko ang malalakas na kulog at kidlat na nakakapagsabayan sa matinding buhos ng ulan. Dagli akong sumilip sa labas mula sa maliit na salaaming bintana nito. Wala akong maaninag sa buong kapaligiran kung hindi puro tubig. Naroon din ang mga maladambuhalang alon na panay ang damba sa ming kinalalagyan. Sa tanawing ito’y pilit kong pinapanatag ang aking kalooban mula sa pag-iisip nab aka may masamang mangyari, muli akong nagbalik sa aking higaan at kinuha ang ilang larawan ng aking mag-ina at matama ko itong pinagmasdan.
Subalit kailanman ang aking kutob ay hindi nagkamali. Maya-maya pa’y isang malaking alon ang tumama sa likuran an gaming barko dahilan upang mabutas ang bahaging likuran nito. Ang katahimikan ng gabi ay biglang napalitan ng mga sigawan at mga malalakas na tinig. Pilit kaming pinahinahon ng aming kapitan na tila ba sinisiguradong walang mangyayaring anumang masama sa amin. Subalit sa kakila-kilabot na tanawing puro tubig na ang nakapalibot maging sa loob ng barko ay hindi maiwasang kami ay magpanik. Dinig na dinig ko ang mga panaghoy ng ilan sa aking mga kasama na tila ba napakalupit ng tadhana sa kanila. Mababanaag din ang takot sa kanilang mga mukha, at ang ilan, maging sila man ay kalalakihan ay hindi maiwasang mapaiyak habang sinasambit ang mga katagang “Diyos ko, iligtas nyo po kami”. Walang sandali akong sinayang at mabilis na tinungo ang aking kabina upang kunin doon ang mga importanteng kagamitan. Kinuha ko ang importanteng mga papeles, mga alahas at ang ilan sa mga sulat at larawan ng aking mag-ina pati na rin ang mga naipon kong pera. Ito ay aking pinagsama-sama at inilagay sa sisidlang plastik at mahigpit na itinali sa aking katawan. Tatlong patong ng dakit ang aking isiuot upang ang lamig ng tubig ay hindi manuot sa aking katawan. Unti-unti ay naramdaman ko ang pagtagilid ng aming barko. Pilit akong naghanap ng lifeboat subalit wala akong matagpuang bakante, kung kaya’t buong tapang ankong tumalon sa tubig kasama ng ilan sa aking mga kasamahan. Damang dama ko ang lamig ng tubig na tila ba nagpapatigas ng aking mga kalamnan. Sa ilang sandaling pagkababad ay parang gusting mamanhid ng aking buong katawan. Subalit biglang naglaro sa aking guni guni ang matatamis na ngiti ng aking mag-ina na tila ba sinasabing naghihintay sila sa akin, at ang lamig ay buong lakas kong pinaglabanan. Pinilit kong lumangoy ng lumangoy subalit hindi ko malaman ang aking patutunguhan. Kahit saan ko idako ang aking paningin ay pawing madilim na tanawin ang aking nakikita. Wala ni isang liwanag na tumatanglaw sa buong kapaligiran, maging ang buwan at mga bituin ay nagtago sa kadiliman ng langit dala ng masamang panahon. Isang malaking alon ang naramdamn kong humampas sa aking pagal na katawan, damang dama ko ang sakit na dulot nito. Ilang aron na rin ang walang awing humampas sa king pagal na katawan subalit sa kabila nito ay hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa. Makaliligtas ako sa trahedyang ito sapagkat alam kong kailangan pa ako ng aking pamilya, sabi ng aking puso at isipan.
Ilang oras pa ang lumipas at ang aking kakas ay unti unting naglaho, ang kaninang ingay na aking naririnig ay nawala. Hindi ko na rin maaninag pa ang ilan sa aking mga kasamahan na kanina lamang ay walang humpay ang paglangoy at pagtakas sa kasawiang nag-abang. Gaya nila ay nakahanda na rin akong sumuko at ipaubaya ang aking sarili sa tila malamig na impiyernong aking kinasasadlakan. Mula sa di kalayuan ay ang isang lifeboat na walang lulan, ang aking natanaw. Kung tatantsahin ay ilang metro rin ang layo nito sa akin, subalit tila napakalapit nito sa aking paningin. Biglang nanumbalik ang aking lakas at puno ng pag-asang ako’y lumangoy sa kinalalagyan nito, sa pag-iibayo narating ko rin ang kinalalagyan nito subalit ang takot at pangamba ay hindi naalis sa aking puso kung kaya’t taimtim akong nanalangin na sana’y dumating na ang mga taong sasagip sa amin.
At dininig nga ng Diyos ang aking kahilingan nang mabaanagan ko ang sa himpapawid ang isang helicopter na papalapit sa aking kinalalagyan at ang pangamba ay dagliang napawi. Bago ako tuluyang nakasakay, ipinatanggal nila ang ilan sa aking mga kasuotan ng sa ganon ay hindi kami mahirapan sa maing pag-akyat. Ilang hakbang na lamang ng biglang kumalas mula sa pagkakatali ang ilang mahahalagang bagay na kanina lamang ay inilagay ko sa isang sisidlan sa aking katawan. Mula sa aking kinalalagyan ay kitang kita ko na isa-isang inililipad ng hangin ang mga ito, subalit higit sa lahat ay pinukaw ang aking damdamin nang Makita ang larawan ng aking mag-ina na inagaw sa akin ng hangin at tuluyan na ngang nangalaglag sa tubig, dito’y di ko na napigilan ang pag-agos ng luha.
