MARSSSOOOOO…

Marso na. Parang tinamaan ata ako ng kung anu at sa mga nagdaang araw ay nahihirapan akong mag posts ng mga article sa blog na ito. Hindi ko namamalayan na dalawang buwan na din pala ang lumipas. Sa loob ng dalawang buwan na iyon marami na rin namang nangyari (yata..)., ang pagka toxic sa trabaho ko, ang pagigng bitter noong buong buwan ng February, ang pagiging PROBI ko, haaayyy sa sobrang dami parang wala na akong maalalang iba. Kakatapos ko lang mag lunch break, chill-chill muna. At least ngayon, nakakapag compose ulit ako ng iba blog ko. Sa dalawang buwan na dumaan ay wala talaga ako masyadong matapos na article. Natoxic ako sa trabaho. Halos di na ako makahinga sa mga ASAP workload ko, overtime ako hanggang alas otso, lumalabas 8-8 ang pasok ko. Pati Saabado inaabot na din ako hanggang alas otso. Minsan nabubugnot na ako dahil sa hindi ko na alam ang uunahin. Maya’t-maya ang lapit sa akin ng kung sinu-sino dito , puro may mga pinapa ASAP. Pagpasok na pagpasok ko sa umaga follow up agad ang Supervisor at Gen.Manager namin, kinakamusta pa din ang mga ASAP ko, kabilaan ang e-mail dun sa mga pending ko.. haaaayyy buhay, buti na lang nakaka challenge ang pressure, masarap sa pakiramdam kapag nakaka accomplished ka ng goal mo para sa araw na yun. Masarap makipag habulan sa oras at kumarera sa deadline na ibibigay sa’yo tapos kapaag okey ka na parang merong kakaiba sa pakiramdam. Para kang nag roller coaster ride, yung tipong itaas ka tapos biglang bibitawan pero pagkatapos noon eh alam mo namang okey ka pa rin. Ganundin ang pakiramdam ko sa tuwing nabi beat ko yung mga deadlines ko. Parang may kung anong kakaiba sa pakiramdam, euphoric.hehehe at syempre wala na akong maiisip sabihin pa. Matatapos na rin ang break time namin, trabaho na ulit. Yun na lang muna sa ngayon. Mamaya tapos na ulit ang isang buong araw at sa susunod na mga pag gising ko, panigurado ay magpapalit na naman ang buwan. Haaayyyy.. kamusta tamus MARSOOOOO….

Tatlong lingo na lamang ang aking titiisin at masisilayan ko nang muli ang aking mga mahal sa buhay. Inip na inip na ako dito subalit kailangan kong gawin ang lahat ng ito para na rin sa aking pamilya. Mahal ko sila kung kaya’t ayaw kong nakikita silang nagtitiis sa kahirapan. Bagamat napakalungkot ang mamuhay ng malayo sa kanila ito ay pilit kong kinakaya. Ang bawat araw ay mabilis na lumilipas sa tuwing sila ay aking naaalala. Ang isang  pagtitis ay natutumbasan naman sa lakin ng aking kinikita. Nakatutuwang isipin na labis ang kanilang kaligayahan sa tuwing ako’y umuuwi na maraming dala-dala mula sa iba’t-ibang bansang aming dinadaungan. Lahat ng hirap at pagtitiis ay dagling napapawisa tuwing nasisilayan ko ang matatamis na ngiti ng aking anak. Napaka sarap sa pakiramdam, kaya nga’t nasasabik na ako sa aking pag-uwi.

Ito ang damdamin na pilit na naglalaro sa aking puso’t isipan habang ako’y hindi dalawin ng antok sa mg sandaling ito. Tinapunan ko ng tingin ang ilan sa aking mga kasamahan na mahimbing na natutulog dala marahil ng matinding pagod sa buong araw ng aming pagtatrabaho. Mababakas sa kanilang ,ga mukha ang pangngulila at hirap ng kalooban. Mgkakaiba man kami ng lahing pinagmulan subalit magkakatulad ang aming hangarin sa pagpasok sa trabahong ito, ang kagustuhang maiahon sa kahirapan an gaming mga pamlya. Tila masama ang panahon sa mga sandaling ito.  Mula sa aking kabina any dinig na dinig ko ang malalakas na kulog at kidlat na nakakapagsabayan sa matinding buhos ng ulan.  Dagli akong sumilip sa labas mula sa maliit na salaaming bintana nito.  Wala akong maaninag sa buong kapaligiran kung hindi puro tubig. Naroon din ang mga maladambuhalang alon na panay ang damba sa ming kinalalagyan. Sa tanawing ito’y pilit kong pinapanatag ang aking kalooban mula sa pag-iisip nab aka may masamang mangyari, muli akong nagbalik sa aking higaan at kinuha ang ilang larawan ng aking mag-ina at matama ko itong pinagmasdan.

Subalit kailanman ang aking kutob ay hindi nagkamali. Maya-maya pa’y isang malaking alon ang tumama sa likuran an gaming barko dahilan upang mabutas ang bahaging likuran nito.  Ang katahimikan ng gabi ay biglang napalitan ng mga sigawan at mga malalakas na tinig. Pilit kaming pinahinahon ng aming kapitan na tila ba sinisiguradong walang mangyayaring anumang masama sa amin. Subalit sa kakila-kilabot na tanawing puro tubig na ang nakapalibot maging sa loob ng barko ay hindi maiwasang kami ay magpanik. Dinig na dinig ko ang mga panaghoy ng ilan sa aking mga kasama na tila ba napakalupit ng tadhana sa kanila. Mababanaag din ang takot sa kanilang mga mukha, at ang ilan, maging sila man ay kalalakihan ay hindi maiwasang mapaiyak habang sinasambit ang mga katagang “Diyos ko, iligtas nyo po kami”. Walang sandali akong sinayang at mabilis na tinungo ang aking kabina upang kunin doon ang mga importanteng kagamitan. Kinuha ko ang importanteng mga papeles, mga alahas at ang ilan sa mga sulat  at larawan ng aking mag-ina pati na rin ang mga naipon kong pera. Ito ay aking pinagsama-sama at inilagay sa sisidlang plastik at mahigpit na itinali sa aking katawan. Tatlong patong ng dakit ang aking isiuot upang ang lamig ng tubig ay hindi manuot sa aking katawan. Unti-unti ay naramdaman ko ang pagtagilid ng aming barko. Pilit akong naghanap ng lifeboat subalit wala akong matagpuang bakante, kung kaya’t buong tapang ankong tumalon sa tubig kasama ng ilan sa aking mga kasamahan. Damang dama ko ang lamig ng tubig na tila ba nagpapatigas ng aking mga kalamnan. Sa ilang sandaling pagkababad ay parang gusting mamanhid ng aking buong katawan. Subalit biglang naglaro sa aking guni guni ang matatamis na ngiti ng aking mag-ina na tila ba sinasabing naghihintay sila sa akin, at ang lamig ay buong lakas kong pinaglabanan.  Pinilit kong lumangoy ng lumangoy subalit hindi ko malaman ang aking patutunguhan. Kahit saan ko idako ang aking paningin ay pawing madilim na tanawin ang aking nakikita. Wala ni isang liwanag na tumatanglaw sa buong kapaligiran, maging ang buwan at mga bituin ay nagtago sa kadiliman ng langit dala ng masamang panahon. Isang malaking alon ang naramdamn kong humampas sa aking pagal na katawan, damang dama ko ang sakit na dulot nito. Ilang aron na rin ang walang awing humampas sa king pagal na katawan subalit sa kabila nito ay hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa. Makaliligtas ako sa trahedyang ito sapagkat alam kong kailangan pa ako ng aking pamilya, sabi ng aking puso at isipan.

Ilang oras pa ang lumipas at ang aking kakas ay unti unting naglaho, ang kaninang ingay na aking naririnig ay nawala. Hindi ko na rin maaninag pa ang ilan sa aking mga kasamahan na kanina lamang ay walang humpay ang paglangoy at pagtakas sa kasawiang nag-abang. Gaya nila ay nakahanda na rin akong sumuko at ipaubaya ang aking sarili sa tila malamig na impiyernong aking kinasasadlakan. Mula sa di kalayuan ay ang isang lifeboat na walang lulan, ang aking natanaw. Kung tatantsahin ay ilang metro rin ang layo nito sa akin, subalit  tila napakalapit nito sa aking paningin. Biglang nanumbalik ang aking lakas at puno ng pag-asang ako’y lumangoy sa kinalalagyan nito, sa pag-iibayo narating ko rin ang kinalalagyan nito subalit ang takot at pangamba ay hindi naalis sa aking puso kung kaya’t taimtim akong nanalangin na sana’y dumating na ang mga taong sasagip sa amin.

At dininig nga ng Diyos ang aking kahilingan nang mabaanagan ko ang sa himpapawid ang isang helicopter na papalapit sa aking kinalalagyan at ang pangamba ay dagliang napawi. Bago ako tuluyang nakasakay, ipinatanggal nila ang ilan sa aking mga kasuotan ng sa ganon ay hindi kami mahirapan sa maing pag-akyat. Ilang hakbang na lamang ng biglang  kumalas mula sa pagkakatali ang ilang mahahalagang bagay na kanina lamang ay inilagay ko sa isang sisidlan sa aking katawan. Mula sa aking kinalalagyan ay kitang kita ko na isa-isang inililipad ng hangin ang mga ito, subalit higit sa lahat ay pinukaw ang aking damdamin nang Makita ang larawan ng aking mag-ina na inagaw sa akin ng hangin at tuluyan na ngang nangalaglag sa tubig, dito’y di ko na napigilan ang pag-agos ng luha.

mga kwentong pebrero..

A Guy MUST know...

mga kwentong pebrero..

mga kwentong pebrero..

mga kwentong pebrero..

You've stolen my HAPPINESS

I build my life with you

Share every deepest thought on my mind

I even dream sharing my life with you

Building so much Happiness by your side.

Then all of a sudden, you've flown away

Leaving' me with nothing miserably

You had my dreams, you had my fate

Even the little spic of happiness I've had

You've stolen it away.

I hated every single day that I am living

Because it seems that I am breathing for nothing

I hated every moment I am spending

Because it seems I am bleeding and dying.

I cried to sleep at night drowning with so much pain

Linger to my soul deep down within

I dance with loneliness while screaming

Oblivious from the darkness who became my friend.

I enjoyed the bitterness

I am well familiar with sadness

For I memorized every single note of their anatomy

And they knew me well as much as I've known them.

Ask me who my friends are

Then I'll answer you, "it is the tears who are my companion",

Ask me if how I am doing,

Then I'll answer you, "definitely I'm fine but deep inside I am breaking".

mga kwentong pebrero..

Under CONSTRUCTION. (Seryosong kwentong Pag-ibig)

Foreman:  Ano, kamusta na ang PUSO ng isang yan? Ok na ba?

Construction worker: Boss hindi pa nga rin eh. Paulit-ulit na lang kami sa pagbuo nito.      Masyadong malaki ang sira eh.

Foreman : Tagal na nyan ah.

Construction worker: Eh pano po ba naman, sa tuwing nangangalahati na kami sa pagbuo nito eh bigla namang magtitext yung ex, ayun yung binubuo namin sabay mabubuwag naman ulit.

Foreman: Tsk.Tsk.Tsk. Mahirap to ah..o siya sige pagtiyagaan niyo na lang idikit yung mga dapat idikit. Tapalan yung mga dapat tapalan. Anu’t-ano ba eh maayos din yan. Ara-araw na lang kasing pina-follow up ni boss yan eh.  Hindi pa niya mabigyan ng bago hanggat malaki pa ang damage. Pag-igihin niyo na lang ang pag-aayos dyan.  Tapos double time.

Construction worker: Yes boss!

mga kwentong pebrero..

Trap from Nowhere. (Broken Angel)

I am clueless at this point of my life,

Walking from the darkness of nowhere where even my shadow left me behind.

It's so hard to figure out what would this emotions are all about,

Clueless from everything since the world seem turned upside down.

So numb yet I could feel the unraveling stubbed from a sadness deep within.

All I wanted is to shout but my voice was so afraid to reveal.

Where am I? Who am I? Where are they? WHERE ARE YOU??

I don’t want to be trapped here with all those lonely memories of you.

I could feel that I am tired yet still wanted to fly,

My wings started breaking into pieces since the day you took my life away.

I could see my heart from afar crying and dying,

"Why did you left me?" I heard her mourning.

The tears continuous flowing like an ocean that encloses the Earth.

The loneliness seem to be like million of stars up the universe.

I am hollow, an empty spirit deep within.

I am an angel trapped from nowhere with a broken wings

I wish you could still hear me, I am begging you, take me out from this darkness.

You are a part of this broken wings, I know I could fly again if I'm with you,

All that you can do is to bring my life again,

You had stolen my heart since the day you flew away.

Please hear me calling I don't want to be miserable for my entire existence,

Hear me crying and shouting your name, with this undying faith

I want you to come back and save me please..

I want you to hold me; I'd still want to feel your embrace.

HINDI MO KAILANGANG MAGPALIWANAG SA MGA TAONG ALAM MONG HINDI KA NAMAN TALAGA NAIINTINDIHAN.. DAHIL KuNG HINDI KA TALAGA NILA NAIINTINDIHAN WALA NG IBANG PARAAN PARA MAINTINDIHAN KA PA NILA.. NAIINTINDIHAN MO BA????

mga kwentong pebrero..